در سرزمین  ایران پیوسته قبل از فرا رسیدن نوروز روزی را که معمولا آخرین پنجشنبه سال است به عنوان روزابراز عشق و تجدید یاد و دیدار مزار عزیزان از دست رفته می دانند تا به نوعی آنان  را نیز در شادی و سرور آغاز سالی نو شریک و سهیم نمایند و این آیین و رسم پسندیده حتی در ایران پیش از اسلام و نزد پیروان زردشت نیز تحت عنوان عید اموات  در ایامی مقارن نوروز گرامی می دارندو در برخی مناطق کشور امروزه نیز آخرین پنج شنبه را عید مردگان می نامند.و چه زیبا سروده است زنده یاد قیصر امین پور:                                     

حرف‌های ما هنوز ناتمام ....

تا نگاه می‌کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود
                       آی .....
                ای دریغ و حسرت همیشگی
                                            ناگهان
                                                  چقدر زود 
                                                        دیر می‌شود!

عجب رسمیه رسم زمونه          قصه ی برگ و باد خزونه                               

 میرن آدما ازونا فقط                  خاطرهاشون بجا می مونه   

چی شد اون خونه ؟          آدماش کجان ؟        خدا می دونه                  

  بوته ی یاس باباجون هنوز

گوشه ی باغچه توی گلدونه

 عطرش پیچیده تا هفت تا خونه

   خودش کجاهاست ؟                 خدا می دونه                               گوشه ای از شعر رسول نجفیان

                                  به یاد همه آنانی که امروز در میان ما نیستند روحشان شاد